کسی حالم نمی پرسد دگر از من نمی گوید
کسی راز دل من را چرا هرگز نمی جوید
چرا اینگونه باشم من چرا بیگانه با خویشم
رسیده روزگاری که رفیقان رفته از پیشم
منیکه در فراق یار شدم مجنون مث فرهاد
تمام هستی ام آخر زعشق او برفت بر باد
ولی حالا نمی داند کجای راه و میدانم
که این رسم جهان باشد چرا اینرا نمی دانم
امیدوارم که از یاد کسی نرفته باشید هر چند که بیوفایی اینروزا خیلی مده.ممنون
تمامی وجود من سرشار از عطرتوشد
دیدم که دیوانه ت شدم تا آمدم روزی به خود
من اینچنین شیدا شدم بر روی ماهت نازنین
دیدی وفا کردم به عهد گشتم چنین عاشقترین
حالا ندارم طاقت دوری چشمان ترا
از من نکن دوری عزیز تا من نباشم ناکجا
با تو همیشه زندگی همرنگ روزهای بهار
آرام جانم میشوی وقتیکه باشم بیقرار
آری تویی امید من بعد خدای مهربان
یک خواهشی دارم ز تو تا جان بود با من بمان
این شعرم از خودمه .امیدوارم خوشتون بیاد.ممنون
اگه حرفام شده تکرار اگه دستام شده خالی
یا اگه مثل اون روزا به عاشقت نمی بالی
اگه مثل گذشته ها نمیشم قهرمان تو
یا واسه ی دل تنگت نمیشم آسمان تو
واسه اینه که عمرم رو گذاشتم و شدم پیرت
دلم رام چشای تو کشیدی تا به زنجیرت
شده مرغ دلم در بند اسیر عشق ناب تو
مث صیدی به افسونت شدم مجذوب خواب تو
ولی حالا نمیتونم برم تا اوج رفتن ها
تا از شب تا خود فردا به عشق تو نخفتن ها
ببخش دیگه که من نیستم یه تکیه گاه برای تو
ولی بگذار که مرغ دل بیاد باز تو هوای تو
امیدوارم که خوشتون بیاد.ممنون
همه ی امید من رفت وقتیکه عاشقی گم شد
همه ی قصه ی دردم دوباره برام مهم شد
بسته شد بال و پر من پرواز از خاطر من رفت
انگاری که من گرفتم واسه دل مراسم هفت
دیگه چاره ای ندارم بجز این داشتن ماتم
انگاری تو سینه دارم هر چی غصه توی عالم
خدای پاک و منزه مگه عاشقی دروغه ؟
بگو که عاشق دلبر مث شمعی پر فروغه
نذار این قلب شکسته مثل آواری بریزه
تو خودش بشکنه هر روز بگو که هنوز عزیزه
دوستان این شعر از خودمه٬البته هر کسی نا امیدی رو یه جور تجربه کرده اونم کم یا زیاد امیدوارم
که هیچ کسی به این درد مبتلا نشه.ممنون
میشینم منتظر یارم که تا برگردی هر لحظه
نمیخوام قصه ی دوری تموم شه با غم و غصه
چه شبهایی که از دوریت نیومد خواب به چشمونم
من از تکرار و این تکرار ببین بدجوری داغونم
نمیتونم بدون تو بمونم توی این دنیا
نمی خوام دیدنت باشه برای من مث رویا
حالا که منتظر هستم بیا روزی به دیدارم
اگرچه پیش چشم تو گل هستی٬ من مث خارم
بذار دستای گرمت رو توی دستای سرد من
نگاهی مثل هر عاشق بکن بر روی زرد من
این یکی از ترانه های خودم بود٬امیدوارم که خوشتون بیاد.ممنون
سلام
این شعر برای همه آشناست و برای یه دفعه هم که شده این اثر زیبارو که شعری از زنده یاد رهی
معیری و آهنگ و آواز از زنده یاد استاد جواد بدیع زاده اس شنیده اید .تقدیم به همه ی عاشقان
شعر و موسیقی کشور عزیزمون ایران.
شد خزان گلشن آشنایی بازم آتش زد به جان جدایی
عمر من ای گل طی شد بهر تو وزتو ندیدم جز بد عهدی و بیوفایی
با تو وفا کردم٬ تا به تنم جان بود عشق و وفاداری با تو چه سود
آفت خرمن عهد و وفایی نو گل گلشن جور و جفایی
از دل سنگت آه
دلم از غم خونین است روش بختم اینست
از جام غم مستم دشمن می پرستم
تا هستم
تو و مست از می به چمن چون گل خندان از مستی بر گریه ی من
با دگران در گلشن نوشی من ز فراقت ناله کنم تا کی؟
تو و چون می لاله کشیدن ها من و چون گل جامه دریدن ها
ز رقیبان خواری دیدنها
دلم از غم خون کردی چه بگویم چون کردی
دردم افزون کردی
برو ای از مهر و وفا عاری برو ای عاری ز وفاداری
که شکستی چون زلفت عهد مرا
دریغ و درد از عمرم که در وفایت شد طی
ستم به یاران تا چند جفا به عاشق تا کی؟
کی می کنی ای گل یک دم یادم که همچو اشک از چشمت افتادم
تا کی بی تو بود از غم خون دل من
آه از دل تو
گرچه ز محنت خوارم کردی با غم و حسرت٬ یارم کردی
مهر تو دارم باز
بکن ای گل بامن هرچه توانی ناز هر چه توانی ناز
کز عشقت می سوزم باز
امیدوارم که از این شعر به اندازه ی کافی لذت برده باشید.
سلام
این دفعه یه شعر معروف از زنده یاد رهی معیری رو براتون میزارم که اسمش سوزد مرا سازد مرا
و علیرضا افتخاری به زیبایی هر چه تمومتر اونو اجرا کرده.امیدوارم خوشتون بیاد.
ساقی بده پیمانه ای ٬زان می که بی خویشم کند
بر حسن شور انگیز تو٬ عاشق تر از پیشم کند
زان می که در شبهای غم ٬ بارد فروغ صبحدم
غافل کند از بیش و کم٬ فارغ ز تشویشم کند
نور سحرگاهی دهد٬ فیضی که میخواهی دهد
با مسکنت شاهی کند ٬ سلطان درویشم کند
سوزد مرا سازد مرا ٬ در آتش اندازد مرا
و زمن رها سازد مرا ٬ بیگانه از خویشم کند
بستاند ای سرو سهی٬ سودای هستی از رهی
یغما کند اندیشه را ٬ دور از بد اندیشم کند
امیدوارم که دوستداران شعر و موسیقی از خوندن این شعر لذت برده باشن واگه هم خاطره ای از
این آهنگ دارن دوباره تو ذهنشون تداعی شده باشه و از صدای زیبای علیرضا افتخاری و شعر
بسیار زیبا و قوی زنده یاد رهی معیری بقدر کافی لذت و حظ برده باشن.ممنون
سلام
این دفعه نخواستم شعر یا ترانه بزارم بلکه خواستم کمی در مورد پیشکسوتان این مقوله کمی
صحبت کنم البته من با توجه به مطالعه کمی که داشتم وسوادم میخوام توضیح و کمی نظر بدم
باید ببخشید.از ترانه که یاد می کنی نمیتونی به راحتی از کنار اسم زنده یاد رهی معیری به
سادگی بگذری البته قبل از رهی هم کسانی بودند که در این زمینه فعالیت می کردن ولی
به نظر خیلیها ایشون پایه گذار تصنیف و ترانه در ایران هستن که البته شعرها و ترانه های زیادی
چه در زمان سابق و چه در زمان کنونی خونده شده که معروفترین تصنیف بعد از انقلاب
تصنیف سلطان ودرویش که استاد افتخاری خوندن وشما هم لابد شنیده اید که من بالشخصه
خیلی لذت میبرم هر موقع که میشنوم..اما زندگینامه ایشان:شادروان
محمد رهی معیری متخلص به رهی نوه ی دوستعلی خان نظام الدوله از عموزادگان فروغی
بسطامی غزلسرای بزرگ بود.رهی در دهم اردیبهشت ۱۲۸۸ پس از درگذشت پدرش چشم به
دنیا گشود و بر اثر گرایش ذوقی و سرشت عاطفی که داشت در حالیکه هنوز ۱۷ سال بیش
نداشت اولین رباعی خود را گفت:
کاش امشب آن شمع طرب می آمد وین روز مفارقت به شب می آمد
آن لب که چو جان ماست دور از لب ماست ایکاش که جان ما به لب می آمد
واز آن ببعد تا لحظه ی آخر از سرودن شعر و ترانه از هر دست نایستاد.
وی هرگز ازدواج نکرد .از سال ۱۳۲۱ تا ۱۳۲۶ با روزنامه ی تهران مصور و بابا شمل همکاری داشت
و طنزهای انتقادی و سیاسی و اجتماعی او با نامهای مستعار شاپریون و زاغچه و گاه حقگو
وگوشه گیر در آنها چاپ میشد.در دهه ی پایان عمر با برنامه ی گلهای رادیو همکاری داشت
وپس از آن نیز تا پایان زندگی آن برنامه را سرپرستی می کرد.رهی سفرهای متعددی به
کشورهای ترکیه و شوروی سابق وایتالیا و فرانسه داشت و در سال ۱۳۴۱ برای حضور در مراسم
یادبود نهصدمین سال درگذشت خواجه عبدالله انصاری و به دعوت کشور افغانستان به آن دیار
سفر کرد وبار دیگر این سفر را در سال ۱۳۴۵ تجدید کرد.عزیمت به انگلستان برای عمل جراحی
آخرین سفرش بود که به درگذشت وی انجامید و رهی پس از یک بیماری جانکاه در ساعت ۳۰/۳
نزدیک پگاه روز بیست و چهارم آبان ۱۳۴۷ دیده از جهان فرو بست و دریغ و تاسفی بس بزرگ در
پی گذاشت. کتاب کلیات رهی معیری شامل سایه ی عمر و آزاده و ره آورد وترانه ها و طنزهای
سیاسی و اجتماعی است .داستان زندگی وی برگرفته از کلیات رهی معیری می باشد که من
خواندن این مجموعه را به همه ی عاشقان شعر و ترانه توصیه می کنم در ضمن مزار
ایشون در تهرانه .روحش شاد
می گفتی عاشقی تا آخر عشق منو باور داری تو باور عشق
چی شد که یک دفعه رفته ز یادت همون حرفا همون قول و قرارت
از اول تو منو دادی به حسرت کشیدی روی حرفای خودت خط
نگفتی یارتو تنها نذاری درخت بیکسی تو دل نکاری
اماحالا گذشت سالی و ماهی دیگه ما هر کدوم رفتیم به راهی
خیال کردی بری بی تو می میرم زانوی غم میرم بغل می گیرم
اگه فکر می کنی بیادت هستم واسه برگشتنت بپات نشستم
بهت میگم که میشه بی تو باشم میشه اصلا به فکر تو نباشم
سلام دوستان
این اولین شعریه که من تو وبلاگم میزارم و آخریش هم نخواهد بود.دوست دارم قدم رنجه کرده به وبلاگ من بیایید و پس از خوندن نظر بدید.ممنون
برده ای از من قرار ای عزیز ماندنی
شعر ناب چشم تو از همیشه خواندنی
باورم اینگونه شد که تویی منجی من
لحظه ای که دیدمت قلب من بردی ز من
حاصل شب پرسه ها از برایم غصه بود
آخرش بی فایده از برای من چه سود
تا رسید آن روز ناب آمدی با اشتیاق
خانه ام روشن شده مثل نور چلچراغ
تا دم آخر بمان در بر من نازنین
بعد حق امید من چون تویی روی زمین