خانه ی چهارم-درد نا امیدی
همه ی امید من رفت وقتیکه عاشقی گم شد
همه ی قصه ی دردم دوباره برام مهم شد
بسته شد بال و پر من پرواز از خاطر من رفت
انگاری که من گرفتم واسه دل مراسم هفت
دیگه چاره ای ندارم بجز این داشتن ماتم
انگاری تو سینه دارم هر چی غصه توی عالم
خدای پاک و منزه مگه عاشقی دروغه ؟
بگو که عاشق دلبر مث شمعی پر فروغه
نذار این قلب شکسته مثل آواری بریزه
تو خودش بشکنه هر روز بگو که هنوز عزیزه
دوستان این شعر از خودمه٬البته هر کسی نا امیدی رو یه جور تجربه کرده اونم کم یا زیاد امیدوارم
که هیچ کسی به این درد مبتلا نشه.ممنون
